Σεβασμός στους κανόνες της τάξης μας

Με αφορμή τη διαλυμένη τάξη που αντίκρισα όταν μπήκα στο τμήμα μου και την ώρα που έχασα ψάχνοντας για γόμες και μολύβια που χάθηκαν μέσα σε αυτή την ανακατωσούρα θέλω να σας παρουσιάσω ένα κείμενο που διάβασα πριν λίγες μέρες στο blog spicy life.gr
Τη φωτογραφία την είδα στο Facebook από τον φίλο @Σπύρος Γκαραβέλλας. Απεικονίζει παιδιά σε ένα δημόσιο σχολείο στην Ιαπωνία, τα οποία έχουν βγάλει τα παπούτσια τους και ασχολούνται με την καθαριότητα του σχολείου τους. Στη λεζάντα της φωτογραφίας εξηγείται ότι στα δημόσια σχολεία της Ιαπωνίας την ευθύνη για την καθαριότητα του σχολείου, την έχουν οι μαθητές, καθώς δεν προσλαμβάνεται βοηθητικό προσωπικό για την καθαριότητα. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό, είναι για να διδάσκονται τα παιδιά τις έννοιες της υπευθυνότητας και του σεβασμού.

Τα παιδιά καθαρίζουν το σχολείο τους - photo via Visit Japan 2012

Η πρωτότυπη λεζάντα της φωτογραφίας: Japanese students take their shoes off to keep the school clean. The reasons and significance for this have to do with teaching students responsibility and respect. To this end, Japanese public schools do not employ janitors or custodians. Keeping the school clean is the students’ responsibility.

Βλέποντας αυτή τη φωτογραφία και το σχόλιο του φίλου “Κι εδώ πάνω κάτω το ίδιο συμβαίνει…:Ρ” , θυμήθηκα ότι μια παρόμοια πρόταση από γονείς (τα παιδιά να έχουν την ευθύνη για την καθαριότητα της αυλής του σχολείου, για εκπαιδευτικούς λόγους) δεν έγινε αποδεκτή από την πλειοψηφία των άλλων γονιών κι επίσης απορρίφθηκε με έμμεσο τρόπο και από τον διευθυντή, κατά τη διάρκεια μιας συνέλευσης του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων.

Με την αιτιολογία : “Υπάρχει η καθαρίστρια γι’ αυτή τη δουλειά και δεν είναι δουλειά των παιδιών”.

Ούτε εγώ ονειρεύομαι το παιδί μου, αντί να παίζει στο διάλειμμα ή αντί να κάνει μάθημα για τη μελέτη περιβάλλοντος, αυτό να μαζεύει χαρτάκια από την αυλή του σχολείου. Όμως δεν θεωρώ ότι θα αποκτήσει παιδικά τραύματα αν το κάνει, στα πλαίσια μιας συνολικής προσπάθειας και υπό συνθήκες εκπαιδευτικής διαδικασίας. Και η τακτοποίηση του δωματίου του είναι δική του ευθύνη και το ξέρει από την πρώτη στιγμή που αρχίσαμε να συνεννοούμαστε μαζί του. Γιατί να μην έχει ευθύνη και για το περιβάλλον του σχολείου του;

Ίσα – ίσα, που μέσα από μια τέτοια διαδικασία, θα αντιλαμβανόταν στην πράξη τι είναι όλα αυτά που μαθαίνει μέσα από τα βιβλία – και πού χρησιμεύουν – και επίσης θα καταλάβαινε ότι αυτό που του διδάσκουμε εμείς καθημερινά με κάθε τρόπο, – πχ από το αυτοκίνητό μας, μαζεύουμε κάθε εβδομάδα όλα τα χαρτάκια και τα σκουπιδάκια, που προτιμούμε να είναι μέσα στο αυτοκίνητο, παρά στον δρόμο – είναι τελικά μια γενικότερη ανάγκη για να βελτιωθεί η ζωή όλων και απαιτεί συνολική προσπάθεια.

Πιστεύω ότι αν, αρχικά, όλα τα παιδιά ήξεραν πως εκείνα θα μαζέψουν τα χαρτάκια, τότε θα το σκέφτονταν διπλά πριν τα πετάξουν στην αυλή, αντί στον κάδο. Αυτό όμως σιγά – σιγά θα γινόταν συνειδητά και κανείς δεν θα σκεφτόταν ότι θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Αυτός θα ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεσή του. Τα παιδιά θα είχαν μοχθήσει τα ίδια για να έχουν μια καθαρή αυλή και αυτό θα μπορούσαν ευκολότερα να το αξιολογήσουν, να το εκτιμήσουν και να θέλουν να το συνεχίσουν. Να θέλουν να το διατηρήσουν και να το διαδώσουν ως στάση και στους άλλους.

Αν αυτό διδάσκεται στην πράξη μέσα στο σχολείο και παράλληλα μέσα στο σπίτι, τότε σε λίγα χρόνια θα έχουμε έφηβους και ενήλικες που θα αντιδράσουν με κάποιο τρόπο αν δουν κάποιον να πετά κάτω τα σκουπίδια του, την τσίχλα του ή το χαρτάκι των διοδίων από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Θα μιλήσουν, δεν θα αδιαφορήσουν.

Δεν γίνεται εμείς να ρυπαίνουμε το περιβάλλον και να περιμένουμε από κάποιους άλλους να το καθαρίζουν. Πόσοι πρέπει να είναι αυτοί οι άλλοι; Και ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι;

ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ. Όλοι μαζί και κυρίως ο καθένας ξεχωριστά.

Τα παιδιά πρέπει να σέβονται την τάξη τους και τους κανόνες όχι μόνο όταν είναι η κυρία μέσα(σε αυτό δεν έχω κανένα παράπονο) αλλά και την ώρα που μπαίνουν οι δάσκαλοι των ειδικοτήτων.